Texto en español en Badosa: "Existe un hombre que tiene la costumbre de pegarme con un paraguas en la cabeza".
Υπάρχει ένας άντρας εκεί έξω που έχει την συνήθεια να χτυπάει το κεφάλι μου με μια ομπρέλα. Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς πέντε χρόνια από την πρώτη φορά που με χτύπησε στο κεφάλι με την ομπρέλα του. Στην αρχή δεν μπορούσα να το αντέξω- τώρα πια όμως το έχω συνηθίσει
Δεν γνωρίζω το όνομά του. Έχει συνηθισμένη εμφάνιση, φοράει ένα γκρι κοστούμι, έχει γκρίζους κροτάφους και μια ολότελα κοινή φάτσα. Τον γνώρισα πριν από πέντε χρόνια ένα ζεστό και υγρό πρωινό. Καθόμουν σε ένα σκιασμένο παγκάκι στο Palermo Park και διάβαζα την εφημερίδα μου. Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με αγγίζει στο κεφάλι. Ήταν ο ίδιος άντρας που ακόμα και τώρα, την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, συνεχίζει να με χτυπά στο κεφάλι, μηχανικά και εντελώς απαθής, με μια ομπρέλα.
Θυμάμαι ότι γύρισα προς το μέρος του γεμάτος αγανάκτηση, ενώ αυτός συνέχιζε να με χτυπάει. Του φώναξα αν είναι τρελός, αλλά δεν φάνηκε ούτε καν να με ακούει. Τον απείλησα ότι θα καλούσα την αστυνομία. Ατάραχος σαν δροσερό αγγούρι, συνέχισε το το έργο του. Μετά από λίγα λεπτά αναποφασιστικότητας, και συνειδητοποιώντας ότι δεν επρόκειτο να σταματήσει, σηκώθηκα και του έριξα μια γροθιά στην μύτη. Ο άνδρας έπεσε κάτω και βόγκηξε σιγανά. Αμέσως μετά, σηκώθηκε όρθιος, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια, και χωρίς να πει ούτε μια λέξη άρχισε πάλι να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα. Η θέα της μύτης του που αιμορραγούσε με έκανε να νιώσω άσχημα. Ένιωσα μετανιωμένος που τον χτύπησα τόσο δυνατά. Στο κάτω κάτω αυτό που μου έκανε δεν πονούσε - το χτύπημα της ομπρέλας ήταν απλώς ένα απαλό άγγιγμα στο κεφάλι χωρίς ιδιαίτερη δύναμη. Φυσικά, αυτό το χτύπημα ήταν εξαιρετικά ενοχλητικό. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν μια μύγα κάθεται στο μέτωπο σου δεν αισθάνεσαι πόνο. Αυτό που νιώθεις είναι ενόχληση. Ε, λοιπόν, το χτύπημα με την ομπρέλα ήταν σαν μια τεράστια μύγα να προσγειώνεται συνεχώς στο κεφάλι μου σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Πεπεισμένος ότι είχα να κάνω με κάποιον τρελό, προσπάθησα να ξεφύγω. Όμως ο άντρας αυτός συνέχισε να με ακολουθεί και να με χτυπάει χωρίς να λέει κουβέντα. Έτσι άρχισα να τρέχω (σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι λίγοι άνθρωποι τρέχουν τόσο γρήγορα όσο εγώ). Άρχισε να τρέχει και αυτός από πίσω μου, λαχανιάζοντας σχεδόν αμέσως. Ξεφυσούσε τόσο δυνατά και δυσκολευόταν να ανασάνει τόσο πολύ, που σκέφτηκα ότι αν συνέχιζα να τον πιέζω να τρέχει τόσο γρήγορα, ο βασανιστής μου θα έπεφτε κάτω νεκρός στη στιγμή.
Γι 'αυτό επιβράδυνα τον ρυθμό μου σιγά σιγά ώσπου κατέληξα να περπατάω. Κοίταξα το πρόσωπο του. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος έκφρασης ευγνωμοσύνης ή δυσαρέσκειας. Απλώς συνέχισε να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν εμφανιζόμουν στο αστυνομικό τμήμα και έλεγα "Αυτός ο άντρας με χτυπάει στο κεφάλι με μια ομπρέλα». Θα ήταν μια πρωτοφανής υπόθεση. Ο υπάλληλος θα με κοίταζε ύποπτα, θα ζητούσε τα χαρτιά μου, και θα άρχιζε να μου κάνει ενοχλητικές ερωτήσεις. Μπορεί να συλλαμβανόμουν κιόλας.
Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν καλύτερα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Μπήκα λοιπόν στο λεωφορείο 67, ενώ αυτός, συνεχίζοντας να με χτυπάει με την ομπρέλα, με ακολούθησε από πίσω. Κάθισα στην πρώτη θέση που βρήκα. Αυτός στάθηκε όρθιος δίπλα μου και πιάστηκε από την χειρολαβή με το αριστερό του χέρι. Με το δεξί του χέρι, συνέχισε να με χτυπάει ακούραστα με την ομπρέλα. Στην αρχή, οι επιβάτες του λεωφορείου αντήλλασαν μεταξύ τους δειλά χαμόγελα. Ο οδηγός άρχισε να μας παρατηρεί από το καθρεφτάκι του λεωφορείου. Σιγά σιγά όλο το λεωφορείο παρασύρθηκε σε έναν παροξυσμό γέλιου,σε ένα μεγάλο, δυνατό, ασταμάτητο παροξυσμό γέλιου. Το πρόσωπο μου έκαιγε από την ντροπή. Ο διώκτης μου, ανεπηρέαστος από τα γέλια, συνέχισε να με χτυπάει.
Κατέβηκα -μαζί κατεβήκαμε δηλαδή- στην στάση του Pacífico Bridge. Αρχίσαμε να περπατάμε στην λεωφόρο Santa Fe. Όλοι οι περαστικοί μας κοιτούσαν σαν βλάκες. Μου ήρθε να τους φωνάξω "Τι κοιτάτε, βρε ηλίθιοι; Δεν έχετε ξαναδεί ποτέ έναν άνθρωπο να χτυπάει έναν άλλο άνθρωπο στο κεφάλι με μια ομπρέλα;" Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα δεν θα είχαν ξαναδεί ποτέ ένα τέτοιο θέαμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, πέντε ή έξι μικρά αγόρια άρχισαν να τρέχουν από πίσω μας ουρλιάζοντας σαν μανιακά.
Είχα όμως ένα σχέδιο. Μόλις έφτασα σπίτι μου, προσπάθησα να του κλείσω κατάμουτρα την εξώπορτα. Δεν τα κατάφερα όμως. Σαν να είχε διαβάσει την σκέψη μου, πρόλαβε να αρπάξει το πόμολο της πόρτας και σπρώχνοντας με να μπει μαζί μου μέσα στο σπίτι.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, συνέχισε να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα ασταμάτητα. Από όσο ξέρω, δεν σταμάτησε πότε για να φάει ή να κοιμηθεί. Η μοναδική, αποκλειστική δραστηριότητα του είναι να να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα. Είναι μαζί μου συνέχεια, ότι και αν κάνω, ακόμη και στις πιο προσωπικές μου στιγμές. Θυμάμαι ότι στην αρχή τα χτυπήματα με κρατούσαν άγρυπνο όλη τη νύχτα. Τώρα πια είναι αδύνατο να κοιμηθώ χωρίς αυτά.
Παρ' όλα αυτά οι σχέσεις μας δεν ήταν πάντα καλές. Τον έχω ρωτήσει, πολλές φορές, σε όλους τους δυνατούς τόνους, να μου εξηγήσει τους λόγους της συμπεριφορά τους. Μάταια. Χωρίς να πει ούτε μια λέξη συνέχιζε να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Πολλές φορές τον έχω κλωτσήσει, γρονθοκοπήσει, τον έχω χτυπήσει ακόμα και - ο Θεός να με συγχωρέσει -με την ομπρέλα. Πάντα δεχόταν τα χτυπήματα χωρίς καμία διαμαρτυρία. Σαν να ήταν απλώς κομμάτι της δουλειάς που είχε να κάνει. Και αυτή ακριβώς είναι η πιο περίεργη πτυχή της προσωπικότητάς του: η ακλόνητη πίστη στο έργο του, σε συνδυασμό με μια πλήρη έλλειψη εχθρότητας. Εν ολίγοις, φαίνεται πεπεισμένος ότι εκτελεί κάποια σημαντική μυστική αποστολή και είναι υπόλογος μόνο απέναντι σε κάποια ανώτερη δύναμη.
Παρά την φαινομενική έλλειψη φυσιολογικών ανθρωπίνων αναγκών που επιδείκνυε, γνωρίζω ότι όταν τον χτυπάω, νιώθει πόνο. Ξέρω επίσης ότι είναι αδύναμος. Ότι είναι θνητός. Ξέρω επίσης ότι θα μπορούσα να απαλλαγώ από αυτόν με μία και μόνη σφαίρα. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν αυτή η σφαίρα θα ήταν καλύτερα να σκοτώσει εμένα ή αυτόν. Όπως δεν ξέρω αν όταν και οι δύο μας θα είμαστε νεκροί, θα συνεχίσει να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Αλλά δεν έχει σημασία. Γνωρίζω ότι ποτέ δεν θα τολμούσα είτε να τον σκοτώσω είτε να αυτοκτονήσω..
Από την άλλη μεριά, πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω πια χωρίς αυτά τα χτυπήματα στο κεφάλι. Τελευταία, όλο και πιο συχνά, μια αδιόρατη αίσθηση τρόμου με καταλαμβάνει. Ένας νέος φόβος με στοιχειώνει: ο φόβος που απορρέει από τη σκέψη ότι αυτός ο άντρας, ίσως όταν θα τον χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ, θα φύγει για πάντα και εγώ πια δεν θα αισθάνομαι αυτά τα ελαφρά χτυπηματάκια της ομπρέλας στο κεφάλι, που με βοηθάνε να απολαμβάνω τους πιο τέλειους ύπνους.
No hay comentarios:
Publicar un comentario