O único que a noiva ansiaba era unirse co seu amado. Levaba anos soportando a tráxica vida á que Lorca condenáraa. O día chegara, era o momento de cambiar o seu sino. Parada xa fronte ao noivo, pensaba no auto esperándoa; moi preto del, nas maletas xa cargadas; os seus beizos case rozándose, tornaban o seu corazón taquicárdico; entón sacou a súa arma e disparoulle silenciosamente. Mentres a bala facía o seu percorrido, entrando polo queixo e saíndo polo cranio, a noiva fuxía pola porta lateral do púlpito, onde Leonardo esperábaa co auto en marcha. Finalmente, os tempos cambiaran, xa non era costume ter mortos por honra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario